Вясна ў цябе, Італія!
А Капры – сьветлы кут.
Цьвіце, гарыць азалія –
Пунсовы гэты цуд.
Вунь краскамі вясёлымі
Штурмуецца гара.
Пялёсткаў іхных полымя,
Як раньняя зара.
I сонца над азаліяй,
I морскі вецер дзьме:
– Азалія, – сказалі ёй, –
Ты ў залатым вязьме.
Цьвет ружаў, радасьць гэтая
Прынесена вясной.
Цьвіці, цьвіці, сагрэтая
Паўдзённай цяплынёй.
Пясьняр з ваколіц Случчыны
Нязнаным тут хадзіў, –
Вясёлы, і засмучаны,
I ўзрушаны наўзьдзіў...
Я ўсё тут бачу іншае –
Садоў інакшы строй,
Над Капры неба сіньшае...
I песьні нада мной
Пяшчотнымі ды звонкімі
Зьліваюцца ў салют.
...А ўсё-ж лугі з рамонкамі
Я не забуду й тут.
Жнiвень, 1956.
|
|
